Het leven is

...alsof de zee je overspoelt, elke dag opnieuw, en telkens ze zich terugtrekt, neemt ze een stukje van je mee, richting horizon.

Hoe ouder ik word, hoe beter ik dat beeld begrijp. Misschien omdat ik het eerder voel dan dat ik het vat. Het is de taal van mijn hart, niet van mijn hoofd. Loslaten...

Gisteren nog werd een gelijkaardig beeld opgehangen op een begrafenis. Zoveel begrafenissen. Soms vraag ik me af of je meer naar begrafenissen gaat als volwassene dan als jongere. Of komt het doordat je gewoon meer begrafenissen op je teller hebt naarmate je ouder wordt ? Je wordt er in elk geval meer mee geconfronteerd. De som wordt alsmaar groter. De vraagtekens ook. Alleen de uitroeptekens krimpen met de tijd. De verbazing ruimt plaats voor gelatenheid, voor aanvaarding.

Maar het zijn de drie puntjes die me meer en meer bezighouden. Die open zin. Er loopt iets verder... toch? In die opeenvolgende puntjes schuilt zoveel. Hoop, geloof, wanhoop, woede, verdriet, en dan weer hoop, en dan weer vragen, en dan weer een punt, je laat het hoofd hangen, gevolgd door nog twee puntjes, je kijkt omhoog...

Want ophouden, doet het nooit. Hoe meer je moet loslaten, hoe meer je wil vasthouden.

En dan zijn er de herinneringen die worden gedeeld, de anecdotes die je doen glimlachen, terwijl de pijn vanbinnen schrijnt. Net als ijs dat smelt onder warme chocoladesaus.

Zo denk ik aan de vooravond van mijn 50^e verjaardag aan de zee en aan ijscrème. Aan reizen en aan dessert. In deze zin houdt het veel belofte in. En dat is het ook, het leven belooft naarmate je ouder wordt. Geen tijd meer te verliezen, niet meer treuzelen, nu wordt het spannend, want de horizon komt steeds dichter bij.  Niet dralen, maar leven, volop !

Laagje voor laagje neemt de zee je immers met zich mee, spoel je weg, laat je los, maar het natte zand houdt je herinnering vast.

Veel liefs aan het leven.

@Marijke Coppens