...alsof de zee je overspoelt, elke dag opnieuw, en telkens
ze zich terugtrekt, neemt ze een stukje van je mee, richting horizon.
Hoe ouder ik word, hoe beter ik dat beeld begrijp. Misschien
omdat ik het eerder voel dan dat ik het vat. Het is de taal van mijn hart, niet
van mijn hoofd. Loslaten...
Gisteren nog werd een gelijkaardig beeld opgehangen op
een begrafenis. Zoveel begrafenissen. Soms vraag ik me af of je meer naar
begrafenissen gaat als volwassene dan als jongere. Of komt het doordat je gewoon
meer begrafenissen op je teller hebt naarmate je ouder wordt ? Je wordt er in
elk geval meer mee geconfronteerd. De som wordt alsmaar groter. De vraagtekens
ook. Alleen de uitroeptekens krimpen met de tijd. De verbazing ruimt plaats
voor gelatenheid, voor aanvaarding.
Maar het zijn de drie puntjes die me meer en meer
bezighouden. Die open zin. Er loopt iets verder... toch? In die opeenvolgende
puntjes schuilt zoveel. Hoop, geloof, wanhoop, woede, verdriet, en dan weer
hoop, en dan weer vragen, en dan weer een punt, je laat het hoofd hangen, gevolgd
door nog twee puntjes, je kijkt omhoog...
Want ophouden, doet het nooit. Hoe meer je moet loslaten,
hoe meer je wil vasthouden.
En dan zijn er de herinneringen die worden gedeeld, de anecdotes
die je doen glimlachen, terwijl de pijn vanbinnen schrijnt. Net als ijs dat
smelt onder warme chocoladesaus.
Zo denk ik aan de vooravond van mijn 50e
verjaardag aan de zee en aan ijscrème. Aan reizen en aan dessert. In deze zin
houdt het veel belofte in. En dat is het ook, het leven belooft naarmate je
ouder wordt. Geen tijd meer te verliezen, niet meer treuzelen, nu wordt het spannend,
want de horizon komt steeds dichter bij. Niet dralen, maar leven, volop !
Laagje voor laagje neemt de zee je immers met zich mee, spoel
je weg, laat je los, maar het natte zand houdt je herinnering vast.
Veel liefs aan het leven.
@Marijke Coppens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten